Έφαγα τόση λάσπη, τόση απαξίωση από τις γυναίκες – συνοδοιπόρους στον δρόμο της ισότητας – όχι όλες προς Θεού – ώστε μετάνιωσα (!) που ασχολήθηκα και δεν αφιέρωσα περισσότερο χρόνο στην κορούλα μου. Τι μου φταίει το βραβείο; Τίποτα. Ίσα ίσα. Με βράβευσε μάλιστα μια γυναίκα- σίδερο σε ότι κι αν έκανε, η Αλίκη Γιωτοπούλου Μαραγκοπούλου, με το βραβείο για την δημοσιογραφική μου ενασχόληση και προώθηση των γυναικείων θεμάτων στην τηλεόραση.

Σ’ αυτή τη βράβευση κρατούσα από το χέρι την τετράχρονη κόρη μου, Έλενα. Δεν είναι τυχαίο ότι την κρατούσα από το χεράκι της πολλές φορές σε πολλές στιγμές της δύσκολης καριέρας μου. Εκείνη με τραβούσε λέγοντας μου π.χ. ‘’μαμά μην πας στο Λονδίνο για την Diana γιατί θα μου λείψεις (και της έλειψα περίπου 12 μέρες), ή ‘’μαμά μην πας στη Χαβάη για την πρεμιέρα του Περλ Χάρμπορ γιατί έχω το παρτάκι της γιορτής μου’’ (και πήγα και της έφερα 100 δώρα αλλά εκείνη, έκλαιγε στο πάρτυ της).