Το πιο πρωτότυπο, από κάθε άποψη βραβείο που έλαβα ποτέ ήταν αυτό που μου ήρθε από το Ρέθυμνο. Οι Κρητικοί άνθρωποι που το αίμα τους βράζει, μάλλον θα ένιωσαν το βάθυ έρωτα μου για το νησί, την ασίγαστη έλξη μου για τη γη τους, τις παραδόσεις τους, την φιλοξενία τους, την αγάπη σε αρκετές μαντινάδες τους, τα ‘’γλείφω τα δάχτυλα μου’’ φαγητά τους, τη ρακή, το μόνο ποτό που πίνω, μια κι έξω, έτσι σαν τη ζωή…

Σε μια αίθουσα in the middle of nowhere, σε ατμόσφαιρα ‘’δακρύζω από τη χαρά μου’’, έμεινα άφωνη όταν μαζί μ’ εμένα, εκείνη την ημέρα μια δυνατή Κρητικοπούλα Παραολυμπιονίκη Ελένη Σαμαριτάκη και την τρομερή ‘’ δασκάλα’’, συγγραφέα, γυναικά της γνώσης Μαρία Τσιριμονάκη. Ήταν όλοι τους εκεί, οι αρχές του τόπου, τα σχολεία κι εγώ μόνη δεν θα το ξεχάσω. Τελείως μόνη. Έτυχε … αλλά το νοιώθεις περισσότερο, όταν θέλεις να μοιραστείς τη χαρά. Μόνη εξαίρεση ο φίλος και συνάδελφός μου Γιάννης Καλαϊτζάκης, από τα ευφυέστερα άτομα που γνωρίζω, διευθυντής της Κρητικής Επιθεώρησης και ο «γκουρού» μου στην Κρητική ιστορία, ήθη και έθιμα.