Η αποστολή περιελάμβανε συνέντευξη με τον ηγέτη της Αλληλεγγύης και τέως Πρόεδρο Λεχ Βαλέσα στο Γκντάνσκ και ρεπορτάζ στην «νεαρή» πρώην κομμουνιστική χώρα στο δυτικοευρωπαϊκό γίγνεσθαι.Ενας δυστροπος στην αρχη Βαλεσα , απο την υπερενταση εχυσα επανω του το τσαι που μου προσφερε και ετσι εσπασε ο παγος.  Ο στριγγλος εγινε αρνακι… Επι ενα μηνα μονταραμε με τον Τασο Μπιρσιμ ,ακουραστο ως το πρωι το ντοκυμαντερ για την Πολωνια ,στα γραφεια της Σταδιου 5. Πηραμε ,γελαμε οταν τα θυμομαστε ,απο 3-4 κιλα ο καθενας γιατι απο την πολλη δουλεια, δεν πηγαιναμε  σπιτια μας   και τρωγαμε στα wendys απεναντι.Χαλαλι ,το αποτελεσμα ηταν πολυ δυνατο , τηλεθεαση ,αν ειχε, θα σας γελασω…

Πακιστάν

Συνέντευξη με την τότε πρωθυπουργό Μπεναζίρ Μπούτο στην προεδρική κατοικία της, ρεπορτάζ και καταγραφή των εξελίξεων στη μετέπειτα πιο επικίνδυνη χώρα του κόσμου, εκεί όπου κάποτε έφτασε ο Μέγας Αλέξανδρος.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΤΩΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΩΝ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ

«…Ανατρίχιασα. Κοίταξα κάτω το Καράτσι, όσο διακρινόταν, και προσευχήθηκα . «Μάλλον θα πεθάνω» είπα μέσα μου. Είκοσι χρόνια μετά αναρωτιέμαι γιατί δεν ούρλιαξα στην αεροσυνοδό να μου αλλάξει θέση. Σαν να υποκλίθηκα στο κισμέτ της Ανατολής, ούτε καν αντέδρασα.
Επί 50 λεπτά, ίδρωνα, ριγούσα, ανακατευόμουν και δεν μιλούσα.
Πλάι μου, όχι ένας, αλλά τρεις, μελαψοί και κίτρινοι, αξύριστοι, αξιολύπητοι άνδρες, ψήνονταν στον πυρετό. Όλοι Πακιστανοί.
Αρκετοί με περιεργάζονταν, δηλαδή για την ακρίβεια, ανέβαιναν στο κάθισμα τους και κοιτούσαν πίσω, εκεί που καθόμουν, επίμονα…»
«…Αριστερά οι άρρωστοι, μπροστά μου οι περίεργοι, δεξιά το πέπλο της Ανατολής, η πάχνη που δημιουργούν η φοβερή ζέστη και η υγρασία σε αυτές τις χώρες: το νέφος της Ασίας…»
«…Προσπάθησα να ανακουφιστώ, κάνοντας ευχάριστες σκέψεις: «Που προσπαθούσες Ειρήνη μου επί επτά μήνες να κλείσεις τη συνέντευξη με την Μπεναζίρ και να, τώρα είσαι καθοδόν». «Που βρίσκεσαι στις χώρες που αγαπάς τις εξωτικές…» κλπ.
Επιστράτευσα μια φράση στα Urdu «HouslaRakho», δηλαδή ψηλά το ηθικό Ειρήνη, είπα μέσα μου γελώντας λίγο, προσπαθώντας να διακωμωδήσω την κατάσταση…»
«…Ήταν πιο όμορφη στην πραγματικότητα. Πολύ ψηλή. Γλυκιά και ταυτόχρονα ψυχρή. Ελαφρά μακιγιαρισμένη, λευκό καθαρό δέρμα. Λες και το σκούρο χρώμα της φυλής της λευκαίνει επειδή είναι «καλής οικογενείας»…» «…Μιλούσε απαλά, σε χαμηλούς τόνους σχεδόν τρυφερά.
Συγκινήθηκε ξεκινώντας τη συζήτηση μας. Δάκρυσε μιλώντας για τα κοινά στην ιστορία του δικού της και του δικού μου λαού. Θυμήθηκε ακόμα και μια φράση από αρχαία ελληνική τραγωδία.
Τα μάτια της σπινθηροβόλησαν όταν μίλησε για το Ζία. Η σταθερότητα στην ομιλία, η εκφορά του λόγου θαυμαστή.
Δυο φορές το burga της γλιστρούσε. Το έβαζε πάλι στη θέση του με ήρεμες κινήσεις. Ανέπνεε σιγουριά. Είχε τον αέρα της έμπειρης πολιτικού. Της αρχηγού…»

Λονδίνο

Σεπτέμβριος 1997. Αποστολή για την κάλυψη του εντυπωσιακότερου και σημαντικότερου ως εκείνη στιγμή παγκόσμιου τηλεοπτικού γεγονότος: Την κηδεία της Πριγκίπισσας Diana.Θυμαμαι οτι με φωναξε κατεπειγοντως ο Λεβεντογιαννης στη Παιανια ,ειχα διακοπες , πηγα κρατωντας απο το χερι την Ελενιτσα μου και μου ζητησε να παω στο Λονδινο γιατι προμηνυοταν ειδησεογραφικος πυρετος .Ειχε δικιο. Το Λονδινο για 10 μερες ηταν το κεντρο του κοσμου , ηρθαν εκει οι κεντρικοι παρουσιαστες των μεγαλυτερων σταθμων του πλανητη και μετεδιδαν το δελτιο τους  μπροστα απο το  Μπιγκ Μπεν…
“Έπιανα το σφουγγαρόπανο” στο Mega και δεν το άφηνα παρά τα ξημερώματα, Σαββατοκύριακα, ακόμα και γιορτές ώστε το παιδί μου με είδε στο σπίτι καλά όταν έγινε οκτώ χρονών! Στο ΜΕGA ομως αισθανθηκα οτι προοδευσα ,οτι παρα τις οποιες δυσκολιες και ευκαιριες μου δοθηκαν και ο,τι εκανα μεταδιδοταν στο καλυτερο μεχρι σημερα ελληνικο τηλεοπτικο σταθμο.